Rookmelder (1)

We hebben het even nagekeken en het is net twee maanden geleden dat de Graveyard nog een teken van leven heeft gegeven. Mogelijk dat dit down under licht ontvlambare materie is maar we sukkelden een beetje met een burn-out (pun intended) wat betreft onze tennisschrijfsels. Zaten liever onze kelder op te ruimen dan in onze pen te kruipen. Gingen liever met de Graveyard-hond (nieuwe en fel gesmaakte aanwinst!) wandelen dan in ons hoofd naar een mening te zoeken. Waren perfect tevreden met een tijdje nietsdoen, vooraleer het nieuwe seizoen zich aandiende (niets anders dan anders, zal u terecht stellen).

Edoch, drie dagen ver op deze Australian Open en kregen we toch niet een verhaal te horen dat we onmogelijk voor onszelf konden houden. Aangevoerd door een collega van Eurosport die een kleine documentaire gingen maken over Simon Mathieu (geen familie van de gelijknamige baan op Roland Garros). Blijkbaar hebben we indertijd die jongeman – wij herinneren onze een atletische kloon van Yannick Noah – met 6-2, 6-1 geklopt in de kwalificaties van het ATP-tornooi in Marseille ergens begin jaren ’90. Wel, na die wedstrijd nam Mathieu een overdosis pillen in de vestiaires van het Palais des Sports met de bedoeling zich van het leven te beroven…Wij hebben veel mensen tot wanhoop gedreven met ons tennis maar meestal was dat op de eerste plaats onszelf, dit is dan ook andere koek waar wij even stil van werden. Nu, Mathieu zou indertijd met nogal wat persoonlijke problemen gesukkeld hebben en die nederlaag moet de druppel geweest zijn die de emmer deed overlopen. Wij waren blij te horen dat hij op tijd gevonden en geholpen werd en ondertussen terug op het juiste pad zit en op het punt staat een tennisschool te openen in…Shanghai.

On a lighter note...Wij hebben hier al vies punten gescoord door de Graveyard-hond te showen (op foto) aan Elise Mertens en co. De Limburgse is een grote adept van het adopteren van dieren en dat is net wat wij gedaan hebben. ‘Nia’ komt uit Portugal en blaft dan ook nog met zuiders accentje. Iemand die ook nog steeds met een zuiders accentje spreekt is Carlos Rodriguez. De Argentijnse ex-coach van Justine Henin – die ook hier is al analiste voor Eurosport – coacht Amanda Anisimova en is voor het eerst terug op Melbourne Park sinds hij de titel won met Na Li in 2014. “Ik heb er gisteren nog mee gelachen met Justine“, zei Rodriguez. “Maar ik loop hier volledig verloren, zo hard is alles veranderd.” Daarin kunnen wij hem bijtreden. Wij kunnen alleen maar hopen dat de plek voor de ‘Happy Hour’ dit jaar niet opgeschoven is. Dat zou pas een drama zijn!

 

Welkom in de Kosmos

Waarom niet even berichten over ons wedervaren in Madrid, dachten we zo bij onszelf. Uiteindelijk waren de verwachtingen voor deze nieuwe versie van de Davis Cup erg hoog, niet in het minst omdat het investeringsbedrijfje Kosmos van Barcelona-voetballer Gerard Piqué “de mensen de beste week van hun leven wil laten beleven“. Voorlopig slagen ze daar bij ons maar deels in, en dan nog omdat we gisteren tijdens de mediadrink bijna verdronken in de rode wijn. Het was wel een teken aan de wand dat daar maar vijftien man was en wij dus 2000 hapjes moesten opeten om hun overschot te doen slinken. Qua organisatie loopt dit evenement immers niet als een trein, eerder als een stootkar met twee kapotte wielen.

Niets is hier aangeduid! We zijn dan ook verkeerd gelopen van de metro-uitgang naar de Caja Magica – geen enkel bord, affiche of pijl te zien! -, naar de trainingsbanen zijn we verkeerd gelopen, naar de persconferentiezaal zijn we verkeerd gelopen en naar de interviewruimte voor de tv-ploegen zijn we verkeerd gelopen. Onderweg kwamen we gelukkig de mensen van de ITF tegen – normaal gezien organiseren zij dit soort finales zeer strikt – en zij vroegen ons waar ze naartoe moesten! Wij zijn dan ook van plan om twee uur voor aanvang van België – Colombia vanuit de perszaal naar stadion 3 van de Caja Magica te vertrekken – in vogelvlucht 35 meter – omdat we er haast zeker van zijn dat de perszitjes onvindbaar gaan zijn.

Wij horen dat de ITF volledig wordt genegeerd door de Kosmos-mensen die alles in eigen handen willen houden. Beetje gevaarlijk om in zo’n project niet de aanwezige knowhow te betrekken, (onder)vinden wij. Om nog één voorbeeldje te geven, en dan stoppen we met zeuren: al drie dagen lopen wij de site binnen zonder dat er iemand naar ons omkijkt of onze tas doorzoekt. Deze morgen stond de wachter zelfs met zijn rug naar ons toe toen we fluitend langskwamen en waren we met onze badge van de Colruyt binnengeraakt. Ongezien. Ondertussen hebben we ook nog altijd niemand van de organisatie ontmoet, geen perschef of woordvoerder die een beetje uitleg kwam geven. Tijdens de mediadrink zagen we in een glimp wel Piqué passeren maar ook hij lijkt wel een onzichtbare geest. Tijdens het officiële spelersdiner moest hij naar verluidt een voor hem geprepareerde speech in het Engels aflezen en zelfs dat lukte niet zonder moeite.

Nu, voor die spelers lijkt wel alles op punt te staan en dat is uiteindelijk nog het belangrijkste. Zij moeten immers de show verzorgen. De meeste jongens hebben hun oorspronkelijke weerzin laten varen – met dank aan de met heel veel nullen gesierde cheques, Nadal en Djokovic zouden bijvoorbeeld zeer goed bedeeld zijn geworden – en zien dit tornooi als…een tornooi. En dus niet als de Davis Cup. Een echte cupsfeer hangt hier vooralsnog niet, maar dat kan misschien nog komen als het tornooi van start gaat. Dat doet het met België tegen Colombia. Wat ons eraan herinnert, we hebben nog maar een uur om stadion 3 te vinden…

Matige show

Domper op de feestvreugde. Het optreden van David Goffin in de Lotto Arena bleef beperkt tot 67 minuten. Geen bisnummers. Het was een matige show. En dat zeggen we dan nog omdat we fan zijn. Waar hangt dat vaak vanaf, of een optreden slaagt of niet? De sfeer, de interne keuken, vermoeidheid, vorm van de dag, gedrevenheid. Goffin verviel gisteren in het routineus brengen van zijn oud werk: hij kroop te ver achteruit, serveerde niet goed genoeg en kon nooit zijn ritme opdringen. De recensies van zijn schitterende optredens in Tokio en Shanghai ten spijt. Hij was nochtans in vorm op zijn tournee. Maar niet in Antwerpen dus. Voor eigen volk presteren is nooit simpel. Alle respect voor het talentvolle voorprogramma trouwens, van die Ugo Humbert gaan we nog horen. Maar het publiek komt toch voor de hoofdact. En die gaf niet echt thuis.

We hebben er zelfs een beetje van wakker gelegen. Zo ontgoocheld waren we. Deze morgen moest ons dan ook iets van het hart en zonden we een berichtje naar zijn coach Thomas Johansson. De supersymtahieke Zweed had gewaarschuwd voor het optreden in eigen zaal. De druk, de verwachtingen, men mag het niet onderschatten. Langs de andere kant was hij er wel van overtuigd dat Goffin nu beter besefte dat hij een topspeler was en zijn plaats had in de top tien. Johansson dacht ook dat de spanning en de opwinding om voor eigen fans te moeten/mogen aantreden hem hadden doen dichtklappen. Spijtig.

Dit is natuurlijk een ferme opdoffer voor de European Open die gelukkig nog wereldsterren als Stan Wawrinka en Andy Murray op de affiche heeft staan om het tornooi tot een succes te laten uitgroeien. Knoop u bovendien ook de naam Jannik Sinner in de oren. Wij zagen hem van de week voor het eerst aan het werk en die jongen gaat binnenkort alleen nog maar op grote podia te bewonderen zijn. Klasbak van amper achttien jaar. Voor Goffin zit er niets anders op dan de knop om te draaien en het steven richting Basel te wenden. Met alle respect voor de European Open maar in de race naar de Masters in Londen zal Antwerpen uiteindelijk maar een voetnoot zijn, de beslissing valt hoogstwaarschijnlijk in de volgende twee weken (Basel en Paris-Bercy).  Even aan herinneren dat in 2017 – herinnert u zich dat seizoenslot van Goffin nog? – Jack Sock voor het ATP 1000-tornooi in Parijs 21ste stond in de koers naar de ATP Finals. Hij zegevierde in Paris-Bercy, plaatste zich voor de Masters en…won sindsdien quasi geen match meer. Sock verliest volgende week 180 punten van Paris-Bercy 2018 en zal dan…geen ranking meer hebben. Om maar te zeggen dat je af en toe ook een matige show van je idool moet kunnen relativeren. Al heb je er dan zo hard naar uitgekeken.

 

Nergens beter dan thuis

Vedettenparade gisteren in de minuscule perszaal van de European Open. Stan Wawrinka, Andy Murray en David Goffin op een rijtje. Zes grandslamtitels en een ex-toptienspeler. Veel beter wordt het niet. Mooie affiche zonder meer. Murray gaf wel toe dat hij het tornooi van Antwerpen heeft uitgekozen omdat het zo dicht bij thuis was. Mevrouw Murray staat immers op het punt spruit nummer drie op de wereld te zetten en dan is het privévliegtuig-gewijs maar een half uurtje haasten naar het moederhuis in Londen. Murray speelt vanavond tegen thuisspeler Kimmer Coppejans.

De geboren Oostendenaar is de liefde gevolgd en uitgeweken naar onze contreien – hij woont op welgeteld 5000 meter! – en hij zal dat geweten hebben. Coppejans was nog maar pas in zijn nieuwe woonst ingetrokken of er was al ingebroken. Gelukkig voor hem is er niet al te veel schade aangericht maar leuk is dit niet. Welkom in de Graveyard-agglomeratie zullen we maar zeggen. U zal zich hier snel, euh, thuis voelen. Coppejans heeft op tennisvlak wel wat geleerd uit het verleden en gaat zijn seizoen niet meer eindeloos rekken. Na Antwerpen volgt er mogelijk nog een challenger in Bratislava en de Davis Cup(?) maar daarna gaat de riem eraf. De European Open is reeds tornooi 29 van dit kalenderjaar en dat kan toch al tellen.

Het is trouwens nog maar de eerste keer dat de tweede beste Belg op de wereldranglijst op de hoofdtabel van Antwerpen mag staan. Tegen Murray zal het niet simpel zijn om daar een positief saldo aan over te houden maar hij moet er wel in geloven. Geen druk natuurlijk, uiteindelijk krijgt hij in de toekomst hopelijk nog kansen genoeg om zich te tonen voor eigen volk. Wij brengen daarbij graag het voorbeeld van Mandy Minella ter sprake. De 33-jarige Luxemburgse verloor gisteren in de eerste ronde in Kockelschauer – wij vinden het maar wat jammer dat het gezellige, kleinschalige WTA-tornooi van Luxemburg samenvalt met de European Open en we het dus geen bezoek meer kunnen brengen – met 7-6, 6-7, 6-7 van Denisa Allertova. Dat is jammer want het was de zestiende(!) keer dat Minella er niet in slaagde een ronde te winnen op de hoofdtabel van het WTA-tornooi in het Groothertogdom. Eind volgend seizoen stopt Minella trouwens met haar carrière. Neemt ze afscheid in Luxemburg met een eerste overwinning? Zou mooi zijn, niet?

Tja, nergens beter thuis, hè. Wat ons ertoe brengt. Waar zit Zizou Bergs (20) eigenlijk? De voorbije drie jaar maakte hij twee keer een goede indruk in de kwalificaties van de European Open – verlies met 6-7 in de derde set tegen Herbert in 2016, verlies met 0-6, 3-6 van ene Tsitsipas in 2017 en verlies met 6-7 in de derde set van Auger-Aliassime in 2019 – en bovendien wordt hij toch ook gemanaged door Tennium, het bureau van European Open-eigenaar Kristoff Puelinckx? Wel, Bergs die sinds midden augustus geen tornooi meer speelde omwille van een enkelblessure , is momenteel in Spanje aan het trainen en zou volgende week opnieuw in actie komen. Ergens beter dan thuis?

 

Steve Darcis: “Het is tijd om te stoppen”

Om even te schetsen wat een sympathieke pee Steve Darcis eigenlijk is: op het afscheidsfeestje van de 35-jarige Luikenaar zaterdagavond in de Lotto Arena daagde bijna de gehele fine fleur van de Belgische tenniswereld op. “Ik ben fier op wat ik bereikt heb”, zei Darcis die na de Australian Open volgend jaar definitief de rackets opbergt.
Kenmerkend voor de zestienjarige carrière van Steve ‘Shark’ Darcis is dat zowat elk groot moment gepaard ging met een obstructie van zijn lichaam. In 2007 en 2008, toen hij op drie finales zijn (enige) twee ATP-titels won in Amersfoort en Memphis, leek de weg naar de (sub)top open te liggen maar speelde zijn rug op. In 2013 ging zijn zege op Rafael Nadal in de eerste ronde van Wimbledon de wereld rond maar tijdens die wedstrijd zorgde een val op zijn rechterschouder ervoor dat hij niet alleen forfait moest geven voor ronde twee maar tevens een carrièrebedreigende operatie moest ondergaan – een volledig ontrafelde pees moest terug aaneengezet worden – waardoor de snelheid van zijn service met minstens 20 km/h naar beneden ging. In de Davis Cup in 2015 – zijn beslissende zege in de halve finale tegen Argentinië in Vorst Nationaal was memorabel – en 2017 – in de eerste ronde klopte hij quasi op zijn eentje het grote Duitsland – hielp hij mee België de finale te bereiken maar in de eindstrijd kon hij zowel in Gent als in Lille niet 100 procent zijn streng trekken omwille van een pols -en elleboogprobleem.
Het was dat laatste letsel dat hem er trouwens toe aanzette om gans 2018 uit te zitten in de hoop nog eenmaal een comeback te lukken. Wat ook dat was Darcis. Hoe diep hij ook was weggezakt, hij kroop altijd terug recht. “Ik ben fier op het feit dat ik zoveel keren ben teruggekeerd naar de top, ondanks dat vaak geen mens in die missie geloofde”, zei ‘Mister Davis Cup’ terecht. Op zijn 33ste behaalde hij met de 38ste plaats op de wereldranglijst nog zijn hoogste ranking. Moet erbij gezegd worden dat hij snel nadien eens temeer gefnuikt werd door zijn lichaam? “Ik ben moe”, gaf Darcis dan ook toe. “Ik kan het niet meer opbrengen om nog eens van nul te herbeginnen.”
Hij rekt zijn afscheid nog wel tot aan de Australian Open, onderweg de Davis Cup en ATP Cup mooi meenemend. “Wat is het ergste dat er kan gebeuren”, zei Darcis die sinds Wimbledon dit jaar opnieuw met een scheurtje (in een andere pees) van zijn elleboog sukkelt. “Dat ik vroegtijdig de handdoek moet werpen? Ik haak sowieso af. Ook al haal ik de halve finale van de Australian Open. Het is tijd om te stoppen. Mijn lichaam en geest zijn op.” Zo goed als zeker blijft dit tennisbeest wel in het wereldje plakken. Darcis coachte in zijn sabbatjaar al even Yanina Wickmayer en lijkt tevens gemaakt voor de job van Davis Cup-kapitein. Hij kan en zal het Belgische tennis nog veel diensten bewijzen. Zonder schrik om zich te blesseren deze keer.

(Dit artikel had in de krant moeten staan maar geraakte er door omstandigheden niet in. Steve Darcis verdient het evenwel om gepubliceerd te worden.)

Een verband

Met onze comeback op papier gaat het al even goed als met die op het sportveld. Na welgeteld één padel-wedstrijdje werden we reeds opgezadeld met een polsblessure. Rust roest razendsnel. Dat moet waarschijnlijk ook Kim Clijsters gedacht hebben toen zij haar terugkeer overwoog. Wij zijn vanzelfsprekend razend nieuwsgierig naar en oprecht opgetogen over die comeback. Extra werk op onze plank en meer kansen om nog wat meer tennisgeschiedenis mee te maken. Zoals: Clijsters die Roland Garros wint.

Wij weten ook niet waarom ons bezoedeld brein net die optie eruitpikte – mogelijk omdat het één van de weinige titels is die niet prijkt op het palmares van Clijsters en wij ons grote gelijk willen bewijzen dat zij wél op gravel kan tennissen – maar in 2011 dachten wij dat het zover ging zijn en ze tien jaar na haar eerste grandslamfinale eindelijk die Coupe Suzanne Lenglen mee naar huis ging nemen. Verloor ze toch niet in de tweede ronde van de Hollandse Rus die door haar voornaam Arantxa vanzelfsprekend wel de allure met zich meesleepte dat ze op clay uit de voeten kon.

De vandaag 28 jaar zijnde Rus staat trouwens voor het eerst sinds 2013 terug in de top 100 van de wereld. Zij slaagde daarin door met haar 63 overwinningen het meeste aantal zeges te boeken op de tour tot op heden. Mooi. Waarom wij het cv van de in Monster wonende Rus zo gemonsterd hebben, zal u zich afvragen. Wel, omdat wij erachter kwamen dat ze tegenwoordig door Julian Alonso getraind wordt. En dat is een zeer sympathiek heerschap dat in 1997 de finale van Kitzbühel verloor van…ondergetekende. Zoiets schept een band.

Ook een band hebben Roger Federer en Alexander ‘Sascha’ Zverev. De Duitser kende dit jaar een vechtscheiding met zijn vorige manager en vond onderdak bij Team8 van Tony Godsick en Federer. Zverev zei eerder af voor de finalefase van de Davis Cup in Madrid omwille van het lange seizoen maar speelt nu enkele dagen later een demonstratiewedstrijd tegen Federer in Mexico. Tennislogica en een mooi staaltje marketing voor zijn imago in Duitsland. Of zou het kunnen dat Federer liever heeft dat Zverev niet meedoet aan de Davis Cup omdat die landencompetitie concurrentie is voor zijn Laver Cup en tegelijk ook aast op ‘zijn’ datum in september? Nu zijn we een tikkeltje te  ‘complotterig’, toch?

Ach, als men ziet dat ITF-president David Haggerty met een Afrikaanse dictator-score de nieuwe voorzittersverkiezingen van de Internationale Tennisfederatie heeft gewonnen terwijl het dramatische debacle van de ‘Transition Tour’ – waaraan miljoenen euro’s research aan gespendeerd zijn maar wat het hoop en al zes maanden heeft uitgehouden – nog niet door iedereen is doorgeslikt dan zou men voor minder een tikkeltje cynisch worden, niet? Op de U.S.Open hoorden wij verhalen die niet voor publicatie vatbaar zijn maar alle geloof in de ‘ik doe het voor de passie van de sport’-eigenschap van de tenniswereld ondermijnden. Daarom doen we die hier dan ook niet uit de doeken. U, de fan, moet immers met de nodige goesting en enthousiasme deze fijne sport blijven volgen. Dan doen wij dat ook, zij het alweer wat meer gekwetst. Heeft er iemand een verband?

We kondigen onze comeback aan

Het voordeel van een man met een pen te zijn is dat niemand het schaamrood op onze wangen ziet nu we weer de Graveyard-site gaan bevuilen na zo’n lange pauze. Was het een burn-out? Een doorgedreven en ingebakken luiheid? Een pathetische apathie of een latente lethargie? Het Mexicaanse mañana-virus? Een vlucht vooruit of een stap achteruit? Wie zal het zeggen.

Niet dat het leven stillag in tennisland, hè. Integendeel. Eigenlijk zijn we nogal redelijk hard bezig geweest met van alles en nog wat waardoor dit stukje ‘proza’ op het to-dolijstje in ons hoofd onafgevinkt bleef staan. Nét toen we dachten klaar te zijn voor een comeback kondigde Kim Clijsters haar comeback aan. Opnieuw meer werk, opnieuw minder tijd. Maar goed, dat ligt ondertussen achter ons. En we maken ons sterk dat we nu weer vertrokken zijn. Om in dezelfde analogie te blijven: in mei hebben we een padel-racket gekocht, afgelopen woensdag hebben we voor de eerste keer gespeeld. Goed bezig!

Zo ook de mensen van de Laver Cup. Derde jaar op rij dat het een klinkend succes werd met een uitverkocht huis, wereldwijde ‘coverage’ en voor vele kenners een beeld van de tennistoekomst dat verspreid werd: snelle en fel betwiste wedstrijden tussen geëngageerde wereldtoppers, het teamaspect dat mooi wordt uitgespeeld, camera’s die voor en achter de schermen quasi alles in beeld brengen en een scoresysteem – eerste dag is winst één punt waard, op dag twee twee en op de derde dag drie – dat er steevast voor zorgt dat het spannend blijft tot het einde. Ook al is Europa dan drie keer sterker dan de rest van de wereld en zal dat mogelijk niet snel veranderen.

Nu, met een verfborstel in de hand komen wij tot dramatische resultaten maar toch maken wij graag een kanttekening. Ten eerste: als morgen Roger Federer en Rafael Nadal aan de pittoreske doch ietwat onderkomen kanaalkom van Graveyard-city de eendjes brood komen voeren dagen daarvoor 7000 fans op en moeten er tribunes worden opgetrokken. Om maar te zeggen dat we dit format nog moeten zien slagen, of op zijn minst dezelfde weerklank zien krijgen, als die twee universele sterren er niet meer bij zijn. Ten tweede vinden wij het gewoonweg ongelooflijk dat grote federaties als de USTA en Tennis Australia miljoenen dollars in dit showvehikel pompen. Natuurlijk hebben die organisaties genoeg grandslamcash om daarmee te doen wat ze willen en willen we zelfs geloven dat ze geloven dat ze daarmee ook hun core business – ‘tennis wereldwijd promoten’ – een zekere eer aandoen maar toch moet het voor de ‘armere luizen’, die mogelijk verplicht zijn te bedelen voor een beurs of in de laagste ITF-tornooitjes moeten krabben om rond te komen en een doorbraak te forceren, slikken zijn dat hun federatie even tonnen geld doneert aan miljonairs die een demonstatietornooitje gaan spelen.

Bovendien is het toch minstens een beetje raar dat de ATP die Laver Cup heel au sérieux neemt – de uitslagen staan, ondanks een onofficieel scoresysteem (supertiebreak in de derde set), bij de resultaten van de spelers op de ATP-site – terwijl de deelnemers gewoon uitgekozen worden door de investeerders. Of valt het niet op dat Jack Sock – nul (0) overwinningen in het enkelspel dit jaar – mocht meedoen met Team World en Aussie Jordan Thompson op de reservebank mocht plaatsnemen? Om nog maar te zwijgen over de concurrentie die de Laver Cup aangaat met de ATP-tornooien van Sint-Petersburg en Metz terwijl ook de gevolgen significant zijn. Herinnert u zich nog dat David Goffin vorig jaar na zijn uitje naar Chicago moest opgeven met zijn elleboogproblemen? Wel, dit jaar mochten Kyrgios en Raonic hun Aziatische tournee op hun buik schrijven na hun optreden op de Laver Cup terwijl Tsitsipas moest opgeven in zijn eerste partij in Zhuhai en Isner en Fritz hun eerste wedstrijd verloren. Om nog maar te zwijgen (bis) over Nadal die een inspuiting nodig had om te kunnen meedoen in Genève.

We kunnen nog even verdergaan en uitweiden over het belachelijk aantal teamcompetities (Laver Cup, Davis Cup, ATP Cup) op amper vier maanden tijd maar we gaan niet al onze pijlen verschieten bij onze eerste sessie, hè. Iedereen doet het uiteindelijk voor het goed van de sport. Net als wij dus…

 

Wimbleweetjes II

Na het gravel -en grasseizoen zijn we eindelijk toe aan onze favoriet ondergrond: strandzand! Maar eerst nog even de kast leegmaken en de overschotjes van twee fantastische weken Wimbledon – met wat een orgelpunt! – op uw bord serveren.

“Natuurlijk zijn er nog Roger en Rafa maar het zou me hoogst verbazen als Novak hier niet de titel zou pakken.” Het was redelijk nipt maar Thomas Johansson, de coach van David Goffin, had het wel juist gezien na de kwartfinale tussen de Serviër en zijn pupil.

Matteo Berrettini, de Italiaanse kolos (90 kilo voor 1m96), wordt gecoacht door Vincenzo Santopadre (tegen wie wij enkele keren gespeeld hebben) en Umberto Rianna. Die laatste, die er ook bij was op Wimbledon, was eind jaren ’90 al eens de begeleider van Xavier Malisse.

Fijn dat we de Kortrijkzaan nog eens konden spreken in Londen en X-man zag er goed uit en voelde zich ook in zijn element. Met het vooruitzicht van een coachingjob van anderhalve maand (tijdens de Amerikaanse hardcourttournee) met de Zuid-Afrikaan Lloyd Harris amuseerde hij zich kostelijk tijdens het coryfeeëntornooi. Samen met Max Mirnyi – “Ik serveer en hij covert alles aan het net“, legde Malisse op voorhand uit – haalde hij de finale van de Gentleman’s Invitational Doubles. Die ging wel verloren 3-6, 6-1, (7-10) tegen Llodra–Clement.

Enkele jaren terug begeleidde Malisse ook nog een tijdje Kimmer Coppejans. De Oostendenaar, die in de eerste kwalificatieronde van Wimbledon verloor, ging tijdens het tornooi nog snel even interclub spelen in Duitsland. Met Köln won hij op de eerste speeldag van Aken en klopte hij in drie sets…Steve Darcis. Afgelopen vrijdag verloor Coppejans nipt van de Oostenrijker Dennis Novak. Op het ATP-tornooi van Bastad deze week speelt Darcis tegen…Novak. Aachen is trouwens het epicentrum van de Bundesliga want er doet nog een andere Akense ploeg mee in de hoogste afdeling van deze hooggewaardeerde interclubcompetitie. Daarin is er plaats voor Zizou Bergs, Germain Gigounon en ons nationaal dubbelduo Gillé–Vliegen.

Nog een Belg die even in Londen was: Joris De Loore. Hij werd tijdens Wimbledon in de Engelse hoofdstad geopereerd aan het stressfractuur in zijn dikke teen. Het geïnfecteerde botje werd eruitgehaald en de revalidatie wordt op drie maanden geschat.

Terwijl ze in Wimbledon zich de volgende maanden het hoofd gaan breken over wat ze gaan doen met de hectaren grond die ze hebben geannexeerd van de lokale en tegenoverliggende golfclub was de ingreep om de eerste twee banen van oefencomplex Aorangi Park om te toveren in een opwarmzone een geslaagde zet. Edoch, de ruimte zou op termijn mogelijk omgevormd worden tot een nieuw stadion.

Ingrepen die hun nut nog niet echt bewezen hebben: het nieuwe dak boven baan één. Kostprijs: ruim over de 100 miljoen euro. Aantal malen in actie tijdens de editie 2019: Nul! Ook de tiebreak bij 12-12 in de laatste set was eigenlijk een fait-divers geweest ware het niet dat het op zondag een fantastische en epische vijfde set van de mannenfinale afsloot. Daarvoor werd het één keer in 406 wedstrijden gebruikt.

Met acht Belgen op de hoofdtabel, en dan botste Greet Minnen in de laatste kwalificatieronde nog op de redelijk indrukwekkende Coco Gauff, een man in de kwartfinale en een vrouw in de achtste finale – we beginnen nu pas onze ontgoocheling van die nederlaag van Elise Mertens tegen Barbora Strycova te relativeren – kijken we al uit naar het volgende grandslamtornooi. Ook op de U.S.Open eind augustus zullen we van de partij zijn. Net zoals David Goffin, die op dit moment ergens in Griekenland met zijn Franse maten Pouille, Tsonga en Herbert zit te verpozen, gaat bij ons ook even de riem eraf. Om dan in augustus weer te knallen. ‘Make the Graveyard great again‘, wordt alvast onze leuze! Prettige vakantie.

Het zicht vanuit de BBC World Booth op het centercourt.

 

Wimbleweetjes

Eindelijk tijd gevonden om ons in deze eerste week van Wimbledon opgedane kennis te delen.

Nick Kyrgios is een fenomeen die zonder meer goed is het voor het tennis. Er gebeurt altijd iets en als hij goesting heeft, dan speelt hij verdomd goed. Zoals gisteren het geval was in zijn wedstrijd tegen Rafael Nadal. Eén kanttekening: voor iemand die vaak het gebrek aan respect hekelt van de media en de manier waarop hij geportretteerd wordt, heeft hij zelf geen enkel probleem om scheidsrechters voortdurend uit te kafferen voor het vuil van de straat. Ronduit schandalig en wij vinden het onbegrijpelijk dat de ATP/ITF niet ingrijpt om die arbiters te beschermen en op zijn minst een kleine boete uitdeelt. Die mensen die 10000 keer minder verdienen dan de Australiër verdienen beter.

Kyrgios begreep ook niet waarom zijn maatje Bernard Tomic al zijn prijzengeld moest inleveren omdat hij geen moeite had gedaan in zijn eerste ronde tegen Tsonga. Natuurlijk is het erg subjectief van de organisatie – iedereen doet zijn best op zijn manier en Tomic had zijn plaats op de hoofdtabel ‘verdiend’ – maar wij hebben een deel van die wedstrijd gezien en het was echt wel belachelijk wat ‘Bernie’ bracht (of niet bracht). Zijn persconferentie na afloop was mogelijk nog beschamender en dus zal zijn reputatie ook wel een rol gespeeld hebben.

99 procent van de (Belgische) spelers vindt dat het gras trager speelt dan vorig jaar. Sommigen (Bemelmans, Mertens) menen zelfs dat het wat langer staat dan de vorige edities. Vanuit de organisatie blijft het oorverdovend stil daarover. Mogelijk dat we over enkele jaren te horen krijgen dat ze het gras inderdaad minder hard gekortwiekt hebben om de banen, met de verwachte zon en droogte, wat langer groen te laten zien of langer te laten meegaan. Zou ons niet verbazen.

In Antalya hebben ze dat probleem alvast niet meer. Er kwamen enkel horrorverhalen ons ter oren over dat voorbereidingstornooi op Wimbledon – geen kat in de tribune bij 45 graden, tennisvelden die onbespeelbaar waren – en het zal dan ook volgend seizoen verhuizen naar Mallorca of Monza.

Na welgeteld één dag op Wimbledon kregen we bij het verlaten van de All England Club al de boodschap mee dat we onmiddellijk onze badge moesten afdoen en wegsteken. Blijkbaar zouden er malafide mensen foto’s nemen van die badge, om ze na te maken en er zo mee binnen te geraken. Vanzelfsprekend hebben we braaf gehoorzaamd maar ook nog eens onze baard laten staan om die valsspelers geen kans te geven! Gevolg was wel dat we nu telkens moeilijk binnen geraken omdat we er niet alleen onguur uitzien maar ook niet meer op onze pasfoto lijken…

Enkele dagen geleden kregen we bevestiging dat onze accreditatie voor de Davis Cup-eindronde in Madrid is goedgekeurd. We kijken alleszins uit naar ons uitje naar de Spaanse hoofdstad. Bij de ITF doen ze dat ook want die mensen zijn blijkbaar zeer te spreken over de opkomst van Belgische supporters voor deze finaleweek. Spanje en Groot-Brittannië zijn de grootste afnemers van tickets, gevolgd door België en Nederland. De Spaanse kinderhand is blijkbaar snel gevuld daar het bij ons over enkele honderden verkochte tickets zou gaan…

Begin van de week werden wij gevraagd even binnen te springen bij BBC World op het centercourt. Het was die vijf minuten meer dan waard omdat zij in één van die commentaarposities – die kleine raampjes – achteraan de baan zitten. Het is wel een hels karwei om daar binnen te geraken omdat het zo piepklein is. Na enkele gangetjes en trapjes bereik je een deurtje waar een volwassen Labrador maar net door kan en dan moet je zo gebukt nog enkele meters verder wandelen alvorens er een krukje, op de laagste stand, staat waar je op kan zitten. We voelen onze passage op BBC World vandaag dus nog in onze rug…

Met Sascha Zverev gaat het ook niet zo goed, veel problemen aan zijn hoofd nadat zijn ex-manager hem het leven zuur maakt. Blijkbaar is er ook onenigheid tussen papa Zverev en coach Ivan Lendl, en dan voornamelijk over de vergoeding van 5000 dollar per dag die die laatste zou opstrijken om de jonge Duitser te coachen. Gezien de prestaties van Zverev de laatste tijd heeft hij nochtans niet al te veel geld moeten uitgeven aan die post.

Dat doen wij ook niet aan eten hier. Als journalist krijgen we een vergoeding van 28,5£ per diem om te gebruiken in het uitgebreide restaurant. Daar wij sportmannen zijn en ‘s middags enkel een salade tot ons nemen zijn we er nog geen enkele keer in geslaagd om die dagvergoeding helemaal op te maken. Het is ons doel geworden in de resterende dagen. Eén probleem: bier kan er niet mee betaald worden. Ook Nick Kyrgios vindt dat belachelijk.

 

 

 

 

 

Gaat dat zien!

Gisteren flink wat tennis gezien. Goede prestaties van landgenoten als David Goffin en Elise Mertens. Alison Van Uytvanck had op de Mallorca Open trouwens ook kunnen winnen tegen Yafan Wang, deed lang niet veel slecht – setpunt bij 5-4! – maar de ene dag is het andere niet en het ene tornooi is het andere niet – Hey, zelfs het ene Halle is het andere niet. Daar kunnen wij goed over meespreken daar we ooit nadat we onze coach hadden opgepikt in het Vlaams-Brabantse Halle naar het Oost-Duitse Halle zijn gereden om daar tot het besef te komen dat de toenmalige Gerry Weber Open plaatsvond in het West-Duitse Halle. In Rosmalen vorige week viel het dubbeltje nog aan de kant van Van Uytvanck, op Mallorca ging het de Chinese richting uit. Ook qua belangstelling is trouwens de ene dag de andere niet: vandaag met Kerber–Sharapova op de affiche is het een vol huis terwijl er gisteren ambetant weinig volk in de tribunes zat. Wij hoorden dan ook dat de Mallorca Open binnenkort de Mallorca Closed gaat worden en zal verhuizen.

Dat hoorden wij tijdens een fijne lunch in het Crowne Plaza Hotel in Antwerpen met de mensen van de European Open. Dat tornooi krijgt volgens de organisatoren alsmaar meer naamsbekendheid. Dat merken zij aan de interesse van bedrijven voor sponsoring en hospitality en tickets die verkocht zijn zonder enige vorm van reclame. Ook de spelers komen met plezier terug naar de Lotto Arena. Ze worden dan ook meer en meer in de watten gelegd. Waar ze vorig jaar nog klaagden over de soms lange rit (verkeer!) naar de trainingsbanen in Edegem zal er nu naast de officiële baan één, aan de zijkant van het Sportpaleis, ook nog twee trainingsvelden worden aangelegd.

Akkoord, de namen die bekend werden gemaakt zijn, euh, bekende namen maar tegelijkertijd zijn het ook zonder twijfel fijne entertainers. Met een duidelijke Belgische inbreng ook nadat in de vorige editie de nationale vertegenwoordiging al na één ronde was teruggeleid tot…nul. David Goffin, Steve Darcis – als hij er niet in geraakt met zijn ‘beschermde ranking (ATP 90) krijgt hij een wildcard – Zizou Bergs (in de kwalificaties) en Gillé–Vliegen (dubbel) zijn al zeker aanwezig maar mogelijk worden er ook plaatsen vrijgemaakt voor jongens als Bemelmans, Coppejans, De Greef…

Veel zal vanzelfsprekend afhangen van de laatste weken voor het tornooi en of er nog toppers punten/matchen nodig hebben in de aanloop naar de Masters en het seizoenslot en dus ook wildcards. Er wordt alvast weinig aan het toeval overgelaten en met man en macht (en enkele ambassadeurs zoals Xavier Malisse, Sabine Appelmans en Johan Van Herck) wordt er de volgende maanden naar de tennisclubs getrokken om daar de Goffin-challenge voor te stellen. Met deze flipperkastachtige verschijning – gaat dat vooral zelf zien want wij weten niet wat we er ons moeten bij voorstellen – kunnen er toegangstickets gewonnen voor de hele club!

Ook al blijft de doelstelling van dit evenement uiteindelijk om (een beetje) winst te maken – “Het is onze droom om ooit terug een tornooi in het Sportpaleis te organiseren“, zei eigenaar Kristoff Puelinckx – toch is het vooral een zegen voor het Belgische tennis. Spelers, fans (de toegangsprijzen blijven ook dit jaar democratisch) en wij, die getrakteerd werden op een lekkere lunch, varen er wel bij. Bovendien is het veel gemakkelijker bereikbaar dan bijvoorbeeld Halle…