Doorstart

Bij het opstarten van de computer deze morgen direct met de neus op de feiten gedrukt. Germain Gigounon stopt zijn carrière. De 29-jarige Waal beleefde drie jaar geleden – hij was in 2015 ook nummer 185 van de wereld – zijn ‘moment de gloire’ door zich te kwalificeren voor Roland Garros en in de eerste ronde eervol te verliezen, op de Court Suzanne Lenglen, van Richard Gasquet. Zijn lidmaatschap van het Davis Cupteam, Gigounon zat regelmatig mee op de bank als ‘support’, verleende hem ook veel voldoening. Zijn vertrek komt er enkele weken na het afscheid van Maxime Authom. Nog zo’n Franstalige klepper die een wispelturige carrière nooit helemaal op de rails kreeg. Veel ups and downs, zowel op prestatie -als blessuregebied, waardoor hij veel doorstarten moest nemen maar nooit echt wist door te stoten. In 2013 was de vandaag 31-jarige Authom de nummer 143 van de wereld en haalde hij de eerste ronde van de Australian Open (zes maanden eerder had hij dat ook gedaan op de U.S.Open). Zonder meer verdienstelijke spelers die, met het nieuwe transitiecircuit om de hoek, besluiten dat de grote doorbraak toch niet voor morgen zal zijn. Met respectievelijk 230.000 dollar en 350.000 dollar (bruto) aan prijzengeld zullen ze vooral rijk geworden zijn van de levenservaringen op het circuit.

Dat circuit blijft eigenlijk onophoudelijk draaien en dat maakt het net zo moeilijk om voortdurend (bovenin) mee te draaien. Vanmorgen zijn in Melbourne de Australische Play Offs begonnen voor een wildcard voor de Australian Open. Die jongens (en meisjes) spelen daar met zestien man voor één vrijkaart in wedstrijden naar drie winnende sets. Pittig. Nog straffer vinden wij dat er deze week een 100.000 dollar-tornooi wordt georganiseerd in Dubai. Kristina Mladenovic (WTA 43) is er het eerste reekshoofd. Is dit voor de Française een uitloper van het vorige seizoen of een opwarmer voor het komende seizoen of krijgt zij gewoon een fijn bonusje toegestopt om daar mee te doen terwijl ze zich toch in Dubai aan het voorbereiden is op 2019? Met ook nog Shuai Peng, Victoria Kuzmova (WTA 54) en Sorana Cirstea (WTA 85) is dat toch een indrukwekkend deelnemersveld voor een tornooi op zo’n vreemd moment van het jaar.

Voorde veertienjarige Cori ‘Coco’ Gauff moet heel dat circus eigenlijk nog beginnen. De Amerikaanse protegé van Patrick Mouratoglou won afgelopen weekend de Orange Bowl, het meest prestigieuze juniorentornooi op aarde, en werd daarmee de jongste winnares sinds Nicole Vaidisova in 2003 en Anna Kournikova in 1995. Van die Gauff – ze won dit jaar Roland Garros bij de junioren – hebben we het laatste nog niet gezien maar moet zij zich nu spiegelen aan die twee voorgangsters of niet? Enerzijds wonnen Kournikova en Vaidisova faam en glorie en meer dan voldoende poen maar anderzijds zat er misschien toch meer in hun carrière. Gauff wordt alleszins gemanaged door Team8, het bureau van Roger Federer en dus zal het haar aan wijze raad wel niet ontbreken. Ze speelde dit jaar al vier tornooien bij de profs. Uitkijken wordt het alleszins naar de doorstart van die veelbelovende loopbaan.

Cori Gauff in actie op de U.S.Open 2017, waar ze de finale haalde. 

 

Advertisements

Vrouwvriendelijk?

De hak van de schoen van mevrouw Graveyard puntig in onze nek voelend durven wij stellen dat wij onze blog zo vrouwvriendelijk mogelijk trachten te houden. In deze tijden is het sowieso continu over eieren lopen om niemand voor het hoofd te stoten en dus juichten wij unisono de terugkomst van Amélie Mauresmo toe als coach op het mannencircuit. Zij zou vanaf 1 januari de lichtjes in het slop zittende carrière van Lucas Pouille – vorig jaar in Lille aanbrenger van het beslissende punt in de finale van de Davis Cup tegen België, dit jaar in Lille verliezer van het beslissende punt in de finale tegen Kroatië – nieuw leven moeten inblazen. Ware het niet dat Mauresmo ook als kapitein van het Franse Davis Cupteam was aangesteld in opvolging van Yannick Noah.

Mauresmo zou dus moeten gaan beslissen of ze haar eigen speler selecteerde of opstelde? Ooit in een ver verleden zaten wij in hetzelfde schuitje toen onze coach ook als kapitein van de Belgische Davis Cupploeg optrad. Voor een tijdje, en bij gebrek aan uitgebreide concurrentie, ging dat goed, maar redelijk snel werd duidelijk dat zoiets toch niet ideaal was. Bovendien moest Mauresmo als lid van het Franse nationale team toch minstens een zweem van enthousiasme aan de dag leggen voor de nieuwe versie van de Davis Cup – haar federatie stemde tenslotte voor de verandering! – maar toonde haar speler, Pouille, zich faliekant tegen het Kosmos-project en gaf hij al aan dat hij niet zou meedoen. Eén probleem opgelost maar een ander gecreëerd dus. In de krabbenmand van de internationale tenniswereld is het maar een akkefietje maar Mauresmo zou toch op het punt staan om haar kapiteinschap vacant te stellen. Is Marion Bartoli misschien een goede opvolgster? Wij lazen op de WTA-website(!) dat zij een negentienjarige Française – nummer 700 van de wereld! – gaat trainen. Hoe Bartoli erin slaagt met zo’n ‘nieuws’ in het nieuws te komen is ons een raadsel. Maar we moeten natuurlijk opletten wat we zeggen.

In Australië zullen ze zich mogelijk ook wel een beetje in het haar krabben. Daar spelen ze blijkbaar met het idee om in de slotset bij 6-6 een tiebreak naar tien punten te spelen. Logisch natuurlijk. Zo zouden de vier grandslamtornooien alle vier een andere regel bezigen voor die derde/vijfde set (Australian Open: tiebreak tot tien bij 6-6, Roland Garros: geen tiebreak, Wimbledon: tiebreak tot zeven bij 12-12 en U.S.Open: tiebreak tot zeven bij 6-6). Definitief of officieel is het allemaal nog niet maar ze willen er waarschijnlijk volgend jaar toch al mee uitpakken. De vrouwen in deze? Die hebben ze even over het hoofd gezien. Want die hebben natuurlijk veel minder last van die eindeloos aanslepende matchen en hebben dan ook weinig belang bij zo’n (vreemde) tiebreak. Meer zelfs, die paar keer dat zij een razend spannende eindsprint hebben ingezet was dat meestal niets minder dan een historisch orgelpunt. Kijk naar de halve finale van de Australian Open begin dit jaar, Simona Halep versloeg Angelique Kerber met 6-3, 4-6, 9-7. Fantastische wedstrijd. Of iets langer geleden (2011), die iconische partij tussen Svetlana Kuznetsova en Francesca Schiavone, met 16-14 en na 4h44 gewonnen door de Italiaanse. Weg daarmee, tiebreak in de laatste set, volgens de AO-directie.

Nochtans probeert de Australian Open de laatste jaren vrouwvriendelijk naar voren te komen en organiseren ze elke editie de ‘Inspirational Series’ waarbij ze invloedrijke dames laten spreken over verschillende topics (business, kunst, sport, etc). Billy Jean King, Evonne Goolagong en Kim Clijsters waren de voorgaande jaren de prominente vrouwen die hun zegje mochten doen en voor de editie 2019 werd Anna Wintour opgetrommeld. De modegoeroe en chef van het modemagazine Vogue is sinds enkele jaren een bekend figuur in tennismiddens. Een wereld waarin zij geïntroduceerd werd door Roger Federer. Wintour is nog regelmatig in de box van de Zwitser te vinden. Federer is zoals geweten goed bevriend met Craig Tiley, de tornooidirecteur van de Australian Open. Zou het dus…? Nee…zo is de tenniswereld niet.

Saint Kilda, Melbourne.

 

 

Meesterwerk

Meesterwerk van Joachim Gerard. Hij won gisteren voor de derde keer in zijn carrière de Masters in het rolstoeltennis. De twee vorige keren (2015-2016) was dat op een snelle ondergrond (indoor) in het Engelse Loughborough maar nu deed hij dat kunststukje nog eens over op het hardcourt van het Amerikaanse Orlando. Een hart onder de riemook voor zijn coach Marc Grandjean, die zoals geweten aan een zeer ernstige ziekte lijdt.

Over coaches gesproken: ons kwam ter ore dat Yanina Wickmayer een tijdje geleden een weekje trainde met Glenn Schaap. De Nederlandse coach was exact tien jaar geleden drie maanden lang de begeleider van ‘Wicky’ maar een lang leven was die samenwerking dus niet beschoren. Ons verbaasde het dan ook dat de twee het nog eens opnieuw zouden proberen. We hebben het even gecheckt en het bleek om een eenmalig uitje te gaan. Schaap werkte het afgelopen jaar met Jelena Ostapenko en Anett Kontaveit terwijl hij eerder naam had gemaakt met Nadia Petrova. Hij gaat al een tijdje mee en dat kan u ook weten door naar zijn palmares te kijken waar een finale op een Hollands Future-tornooi tegen ondergetekende op staat begin jaren ’90.

De Australian Open zal snel daar zijn. Afgelopen weekend waren er in Zhuhai de Aziatische kwalificaties voor een wildcard voor het hoofdtornooi. Terwijl bij de dames de ervaren Shuai Peng met de vrijkaart ging lopen was er bij de heren een verrassing: de 32-jarige(!) Zhe Li (ATP 255) besliste het pleit in zijn voordeel en was daar ten zeerste door geëmotioneerd. De Chinese veteraan stond in zijn carrière immers nog nooit op een ATP-tornooi en geraakte nog nooit voorbij de kaap van de top 250. Nu mag hij dus meedoen in Melbourne. Gevraagd naar wie hij zou willen ontmoeten in de eerste ronde van het grandslamtornooi bleef Li eerder bescheiden: “Geef mij maar Novak Djokovic of Rafael Nadal“, zei hij. Klaar voor een nieuw meesterwerk, die Li.

Elise Mertens is ondertussen al een weekje bezig met haar (tennis)voorbereiding op het nieuwe seizoen, ze doet dat aan de hand van de Australische coach David Taylor. Vorige week kwam haar Italiaanse kledingsponsor Lotto nog naar Bree om tennisschoenen op maat voor haar op te meten. Binnenkort begint zij trouwens al aan haar Australische avontuur en dat doet ze met een ‘hoogstaand’ voorbereidingstornooi. U kan daar morgen iets interessants over lezen in HLN. Het zou haar alleszins opnieuw op weg moeten/kunnen zetten naar een nieuw meesterwerk down under. Fingers crossed.

 

Davis Cup

Gisteren won Kroatië in Frankrijk de 106de en laatste editie van de Davis Cup. Zelf maakten wij deze fantastische competitie 27 jaar lang – tien jaar als speler, de rest als journalist – van dichtbij mee. Geweldige emoties gevoeld, aan een roes gelinkte euforie tot op het randje van een depressie balancerende ontgoocheling. Als afscheid van de Davis Cup in zijn huidige vorm diepten we onze persoonlijke top tien op. Van begin tot einde.

Australië – België: 5-0 in 1991

Ons eerste duel. Formidabele sfeer in het stadion in Perth, sfeer in de ploeg dan weer onbestaand. ‘Who’s afraid of Filip The Wolf?‘ zongen de ‘Fanatics’. Wijzelf een beetje want we vonden het, ondanks enkele stevige nederlagen, een zeer fijne ervaring.

Duitsland – België: 5-0 in 1992

Eén van de enige keren dat Boris Becker en Michael Stich samen Davis Cup speelden. 8000 gekke thuisfans in een zaal in Essen. Wij kwamen 4-1 voor in de derde set tegen Boem Boem Boris. Hij wilde nog naar zijn geliefde Bayern Munchen gaan kijken die avond. ‘Boem boem’ en even later was hij weg naar het voetbalstadion, wij op weg naar het hotel.

Israël – België: 2-3 in 1994

De enige keer dat wij voor drie punten (samen met de formidabele mens en dubbelspeler Libor Pimek!) en dus de zege zorgden. Eén van de beste afterparty’s ook. Daarna rechtstreeks naar de luchthaven. Allemaal in hetzelfde, officiële  kostuum. Israëlische politie vraagt of wij allemaal samen zijn. De grapjas in mij antwoordde: “Nee, wij hebben toevallig allemaal hetzelfde kostuum aan“. Konden zij niet mee lachen. Gevolg: opnieuw een controle van een half uur aan ons been.

België – Denemarken: 3-2 in 1997

Memorabel omdat wij in de beslissende wedstrijd onze enkel omsloegen en daarna nog drie sets op één been hebben gespeeld om uiteindelijk in vijf sets te winnen, gedreven door een uitzinnig honderdkoppig publiek in de Leopold Club in Ukkel. Nooit zo (mentaal) diep gegaan. Drie weken out daarna, alles voor het vaderland.

België – Nederland: 3-2 in 1998

Geschiedenis geschreven. Niet alleen door de verrassende zege op onze noorderburen – met dank aan Davis Cupheld Christophe Van Garsse – maar ook omdat op de eerste dag het stormweer ervoor zorgde dat het VIP-dorp letterlijk wegdreef en er na die ontmoeting nooit nog outdoorduels in april werden toegelaten in (Noord-)Europa.

België – Zwitserland: 3-2 in 1999

Geweldige ambiance op de Primerose Club, prachtig weer en schitterende tennissers in de vorm van Xavier Malisse en Roger Federer. De toekomst voor onze neus. Onze bijdrage was trouwens eerder gering: we verloren een armtierige dubbel in vier sets. Desalniettemin een fijne herinnering.

België – Australië: 3-2 in 2007

Onwaarschijnlijke taferelen, naast en op de baan, in de Country Hall van Luik. Kristof Vliegen die Mister Davis Cup, Lleyton Hewitt, wist te verslaan na een slopende vijfsetter. Standard-sfeer in Sart Tilman, mede door de geboorte van een Belgische supportersclub.

België – Argentinië: 3-2 in 2015

Geschiedenisschrijvende halve finale in een ontploffend Vorst Nationaal. Tikkeltje jaloers want zowat elke speler wilde ooit wel eens in de schoenen van Steve Darcis staan die voor een heroïsch slotakkoord zorgde op zondag.

België – Groot-Brittannië in 2015

Finale van de Davis Cup in eigen land, wie had dat ooit durven dromen? Het (emotionele) hoogtepunt was zonder twijfel het moment dat de doeken naar beneden vielen en beide teams uitbundig werden toegejuicht. Moeilijk om het droog te houden, dat geven we grif toe.

Frankrijk – België: 3-2 in 2017

Fantastische belevenis in het voetbalstadion van Lille. Ook voor ons journalisten een aangename ervaring. Sinds Malisse niet meer een Belgische tennisser zo goed zien tennissen als David Goffin dat weekend. Onwezenlijk sterk. Wat als de Fransen twaalf maanden geleden in de vorm van dit jaar waren opgedaagd…

118 jaar Davis Cup. U was een fijne competitie. Op naar andere tijden dan maar.

 

Terug in de toekomst

Het kan makkelijk vijftien jaar geleden geweest dat we nog eens op Anderlecht geweest waren (Wij waren bij een destijds legendarische 1-4 voor Standard!) maar gisteren zijn we op het Schoon Verdiep van het Constant Vandenstockstadion gaan luisteren naar het nog steeds lovenswaardige initiatief van Hope & Spirit. Ysaline Bonaventure was er als vertegenwoordigster van de profspelers die gesponsord worden door het initiatief van Daniël Meyers en zij stond op het punt op vakantie te vertrekken. Beetje een vreemde timing zal u zeggen maar dat is omdat de 24-jarige Luikse verwacht had dat haar seizoen langer zou aanslepen en ze nu pas haar rust zou kunnen nemen. In de plaats besloot ze echter eind september al om haar jaar te beëindigen en een doorstart voor te bereiden met Didier Jaquet als nieuwe coach – tegen hem speelden én verloren we duizend jaar geleden de finale van het Belgisch C-kampioenschap! – in de hoop haar talent nu ook om te zetten in een plek in de top 100 van de wereld.

Bonaventure gaat daarvoor over enkele weken mee op (Hope & Spirit)stage in Abu Dhabi en reist dan door naar Auckland. Haar enig tornooi in de aanloop naar de Australian Open. Als je meedoet aan de kwalificaties van dat eerste grandslamtornooi van het jaar mag je je die week blijkbaar niet meer inschrijven voor een ander evenement. De WTA greep daarmee in om een voorval zoals vorig jaar in Hobart tegen te gaan. Elise Mertens en Sascha Vickery geraakten allebei uit de kwalificaties in Tasmanië en stonden in de tweede ronde tegenover elkaar, ze wilden echter allebei verliezen om naar Melbourne en de plaatsingswedstrijden voor de Australian Open te kunnen doorreizen. Na één game riep Vickery de kinesist op de baan…net voor Mertens dat wilde doen, en de rest is geschiedenis.

Geschiedenis en toekomst blijven zo steevast verweven op het circuit. Het WTA-seizoen is eigenlijk al van begin november gedaan – het laatste ‘officiële’ tornooi was de B-Masters in Zhuhai waar Mertens aanwezig was en wij voor uitgenodigd waren door de organisatie, jammer genoeg was het een te moeilijke logistieke oefening om de verplaatsing te maken – maar toch worden er vorige week nog twee WTA -of 125.000 dollar-tornooien gespeeld in Houston en Taiwan. Volgende week vindt dan in Zhuhai een wildcardtornooi plaats voor  de Australian Open voor Aziatische spelers waarbij onder andere Shuai Peng bij de dames en een kerel (Colin Sinclair) van de Noordelijke Marianen – ja, wij hebben dat ook moeten opzoeken! Het is een eilandengroep in het midden van de Grote Oceaan dat behoort tot de regio Micronesië! – meedoen. Het stopt dus nooit.

Of toch wel. Voor Patty Schnyder bijvoorbeeld. Die wordt op 14 december 40 jaar en sloeg twee dagen gelden haar allerlaatste bal. Na 20 jaar carrière. Chapeau! Minder eerbetoon verdienen de Italianen Daniele Bracciale en Potito Starace. Die eerste is ook 40 jaar en speelde deze week nog mee (in het dubbelspel) in de challenger van Andria maar hij moest forfait geven toen bleek dat hij levenslang geschorst werd door de Tennis Integrity Unit nadat hij beticht werd van matchfixing op het tornooi van Barcelona in 2011. Bracciale en Starace, op hun best allebei lid van de top 50 en met een paar miljoen euro prijzengeld op hun bankrekening, werden in 2015 al eens veroordeeld door de Italiaanse Tennisfederatie (nadat hun namen opdoken in telefoontaps van een onderzoek naar fraude in het voetbal) maar kwamen vrij in beroep. Toevallig ruimden wij gisteren met het oog op een rommelvrije toekomst een kast op bij ons thuis met daarin nog wat tennisinfo van lang geleden. Zo lazen wij dat Gilles Elseneer in 2005 door de gokmaffia 100.000 euro kreeg aangeboden om zijn eerste ronde op Wimbledon te verliezen, iets dat hij weigerde. Zijn tegenstander toen? Potito Starace…

Wat een mooie vlag voor de Noord Marianen. Allen daarheen!

Pols in rust

Wij hadden de voorbije dagen een polsblessure. Vraag ons niet hoe we daar aankomen – we hebben ons zeker niet overtypt! – maar we zijn op een leeftijd aanbeland dat we nog maar moeten denken aan een lichaamsdeel of een aankomende activiteit – in dit geval een potje padel – waarop we ons plots geconfronteerd zien met een pijnlijk letsel. Doet ons alleszins een beetje terugdenken aan het slot van onze profcarrière waarin we zowat elke morgen wakker werden en eerst moesten testen of er overnacht niets gebeurd was met ons lichaam. Elke ochtend was er wel een pijntje hier of daar maar de vraag was telkens of het draaglijk was en we dus konden overgaan naar de orde van de dag.

De huidige generatie tennissers zal wel weten waarover wij het hebben. Ondanks dingen als blessurepreventie, core stability, betere voedingsgewoontes en levenshygiëne – zaken die quasi onbestaand waren in onze tijd – zijn de kwetsuren niet uit het proftennis weg te denken. Integendeel. De sport is veeleisender dan ooit en de overbelasting loert constant om de hoek. Vraag maar even na bij Julien Cagnina, waarschijnlijk één van de grootste pechvogels binnen de Belgische tennisgemeenschap. Na een moeilijke aanloop leek die zijn profcarrière twee jaar geleden enigszins op de rails gekregen te hebben en werd hij begin dit jaar nog beloond met een eerste selectie in de Davis Cup tegen Hongarije. Eind vorig jaar stond Cagnina in de top 250 van de wereld maar na zijn eerste internationale ‘cap’ kon hij maar twee wedstrijden meer afwerken omwille van een polsprobleem. Een eerste operatie werd ondernomen maar bracht geen soelaas, half oktober moest de Luikenaar opnieuw onder het mes. Zijn terugkeer is ten vroegste voor de lente van volgend jaar voorzien. Cagnina is 24 jaar.

Een jaartje ouder is Joris de Loore. Ook een man die de lappenmand vanbinnen en vanbuiten kent. De Bruggeling ligt er trouwens terug in. Vorige donderdag geopereerd aan een ‘carpal boss’, een goedaardige botaanwas op de rug van de hand. De Loore hoopt over drie maanden terug fit te zijn. Een mens zou er/het moe (van) worden. Wij hebben altijd heel veel respect gehad voor de jongens en meisjes die telkens de moed kunnen opbrengen om de pijnlijke rit uit te zitten en weer terug te knokken. Wij horen van mensen in het milieu bijvoorbeeld niets dan goeds over Tibo Colson. De achttienjarige Limburger wordt telkens neergezet als hét grootste talent van de Belgische jeugd maar moest bijna heel 2018 revalideren van een zware knieoperatie. Hij zou tegen Kerst opnieuw een eerste tornooi kunnen spelen. Benieuwd wat 2019 voor hem gaat brengen.

Dat geldt trouwens ook voor de zestien jaar oudere Steve Darcis. De Luikenaar is eigenlijk al klaar met zijn huiswerk – hij opende twee tennisacademies in het Luikse en scoorde ook goede punten als begeleider van Ruben Bemelmans en Yanina Wickmayer – maar herstelde heel 2018 van een ingreep aan zijn elleboog nadat hij eerder al terugkwam van carrièrebedreigende operaties aan schouder en pols. Een voorbeeld! Darcis begint op 31 december in Pune en Canberra (Challengers) alvorens ook de Australian Open aan te doen. Hij heeft een beschermde ranking van ATP 90 en mag die in twaalf tornooien inzetten. Hij wil nog één volledig jaar spelen. Wij wensen hem/hen veel probleemloze ochtenden toe…

Cupsfeer

We waren achttien jaar en zo groen achter onze oren dat we niet om de zoveel tijd naar de kapper gingen maar iemand van natuurbeheer naar ons thuis kwam. We mochten meedoen op het ECC. Het is te zeggen, we werden toegelaten tot de kwalificaties. Op de hoofdtabel van dat tot een ATP-tornooi uitgegroeid demonstratievehikel was in het begin geen plaats voor Belgen. Niet goed genoeg, dixit de tornooidirecteur. Ooit zijn we samen met Johan Van Herck die zijn bureau binnengestapt om onze eisen – één of twee wildcards in de main draw van het enige Belgische tornooi van niveau – kracht bij te zetten. We kregen daar een saus! Nochtans hadden we een punt, dachten we. Over ons niveau kon gediscussieerd worden maar het feit dat de tornooidirecteur Yevgeny Kafelnikov overtuigde om naar Antwerpen te komen door een wildcard veil te hebben voor diens kameraad Andrei Cherkasov vonden wij ronduit belachelijk. Het was alleszins wel een leerrijke binnenkomer in de fijne wereld van het proftennis.

Ondertussen is er niet veel veranderd. Er worden nog steeds afspraakjes gemaakt door tornooidirecteurs en managers waarbij tornooien ook vaak worden georganiseerd door managementbureaus (IMG, Octagon) die tegelijkertijd spelers begeleiden en die vanzelfsprekend in die tornooien een kans krijgen om enkele stappen over te slaan in hun proces. Miami is al jaar en dag een IMG-bolwerk waar jonge paradepaardjes voor de leeuwen worden gegooid terwijl bijvoorbeeld de tornooien van ‘s Hertogenbosch en Luxemburg Octagon-terrein zijn.

Wijzelf zijn nooit benaderd geweest door een agent: te wisselvallig in onze prestaties waarschijnlijk, te onvoorspelbaar, te knudde mogelijk ook. Wij hoorden ook altijd dat spelers van ons kaliber goed moesten afwegen of de voordelen konden opwegen tegen de nadelen. Zo namen die managementbureaus 20 procent van alle inkomsten mee terwijl ze voor ons kaliber spelers niet altijd het onderste uit de kan haalden. Wat eerder logisch is natuurlijk, als je echte toppers in huis hebt.

Belangenvermenging in deze materie valt zodoende niet uit te sluiten. Iedereen knokt voor een plaatsje op de overvolle kalender waarbij de hoogste instanties (ATP, WTA, ITF Grand Slams) dan ook nog eens proberen elkaar stokken in de wielen te steken. De mannenbond komt als concurrent van de Davis Cup met de ATP Cup op de proppen en beloofd prompt ATP-punten (een heikel punt voor veel spelers!). De ITF heeft de ATP-punten voor de Davis Cup moeten laten vallen maar bindt aan een selectie dan weer deelname aan de Olympische Spelen vast. De ATP Cup zal in 2020 heel waarschijnlijk in Brisbane, Sydney en nog een derde Australische stad plaatsvinden maar wat met de WTA-tornooien die daar georganiseerd worden? De ITF wilde Novak Djokovic vastleggen voor de eindfase van de Davis Cup door Servië een wildcard aan te bieden maar ze kwamen niet tot een financieel akkoord. De wildcards gingen dan maar naar Groot-Brittannië en Argentinië waarbij het vierde geplaatste maar nietige België fijntjes over het hoofd werd gezien. Djokovic toonde zich gisteren dan weer plots een voorstander van de ATP Cup. Roger Federer organiseert ondertussen al twee jaar de Rod Laver Cup en is ineens tegen de Davis Cup als Gerard Pique met het idee speelt om de eindfase van november naar september te verhuizen.

We kunnen hier nog wel even verdergaan maar we vermoeden dat u het plaatje ziet. Het is een soep. In een ideale en utopische wereld zouden al die instanties rond de tafel gaan zitten en één organisatie met één visie en één uitgebalanceerde kalender worden/zijn waarbij het product tennis als voornaamste winnaar uit de bus zou komen. Maar zoals in de sport zelf blijft het vooralsnog ieder voor zich in een echte cupsfeer.