Coaching

Waren wij nu eens fatsoenlijk gecoacht geweest hadden we gisteren al iets geschreven over coaching. Het is toch wel opvallend hoeveel er tegenwoordig geswitcht wordt van begeleider. Op de WTA-website is de coaches-pagina ongeveer het meest geüpdatete item daar er quasi wekelijks aanpassingen zijn. Zo hoorden wij Thierry Van Cleemput op de Australian Open nog claimen: “Ik ben ervan overtuigd dat ik Simona Halep iets kan bijbrengen” Om, wat is het, drie weken later bij de RTBF te zeggen: “Ik heb niet de kwaliteiten om iets in haar tennis aan te passen.” Vreemd. Sowieso is heel dat Roemeense circus bizar te noemen. In het begin van de winter wist Halep al dat Darren Cahill meer tijd met zijn familie wou doorbrengen, waarop ze meende dat ze het seizoen makkelijk alleen zou kunnen aanvatten. We zijn twee à drie tornooien ver in 2019 en Van Cleemput wordt, volgens hen, van de ene op de andere avond ineens als coach aangesteld. “Een testperiode met wat trainingen in Boekarest en Doha en Dubai als tornooi-ervaringen.”, aldus de Henegouwer. Een rol die al snel, wederom opgepikt door de WTA-website en bevestigd door de manager van Halep, wordt omgezet naar de job van officiële coach van de Roland Garros-winnares. Om dan na één tornooi, waarin ze nota bene de finale haalt en nipt verliest, de stekker uit de samenwerking te trekken. Kan u dat volgen?

Misschien zitten we te weinig in het milieu of zitten we te weinig in de huidige tijdsgeest van jobhoppers en loze loyaliteit – met andere woorden, zijn we te oud – om dat allemaal te kunnen behappen. Uiteindelijk hebben we zelf in onze professionele carrière anderhalve coach gehad en hebben we daar nu ook spijt van dat we nooit iets anders geprobeerd hebben, maar in die tijd was het constant switchen nog niet ‘in’. Hoe moet je bijvoorbeeld de zet van Naomi Osaka interpreteren? Twee weken nadat je je tweede grandslamtitel van je prille carrière binnenhaalt je coach op straat zetten. Nu liepen wij nooit erg hoog op met Sascha Bajin en van wat wij hoorden van mensen op het circuit moest dat ook niet maar dit was toch wel redelijk cru. Wij vroegen eind vorig jaar nog aan Wim Fissette hoe het kwam dat zijn samenwerkingen met speelsters vaak ook niet langer liepen dan één seizoen. Het achterste van zijn tong liet hij niet zien maar “Er zijn ook alsmaar meer scheidingen“, duidde hij toch op de tijdsgeest. Ook hij moest trouwens de wispelturigheid van Halep ondervinden. In 2014 bracht Fissette haar naar haar eerste grandslamfinale in Parijs maar op het einde van het jaar wilde ze toch een meer Roemeense entourage en werd de Truienaar aan de deur gezet. Die Roemeense inbreng duurde ongeveer een half seizoen waarna Australiër Cahill in beeld kwam. Logisch allemaal, niet?

Ach, het is vooralsnog geen knelpuntberoep maar enig risico is de job van coach toch niet vreemd. Al meermaals gevraagd of wij dat niet zagen zitten om ooit te doen is het ook daarom dat we die boot afhouden (samen met het detail dat we er totaal geen kaas van gegeten hebben). Misschien dat we één uitzondering zouden durven maken: Reilly Opelka. De 21-jarige Amerikaan van 2m11 won afgelopen weekend zijn eerste ATP-titel in New York door over het ganse tornooi (vijf matchen) 156 aces te slaan. Als onze job eruit zou bestaan om voor elke wedstrijd te zeggen: ‘Zie dat je goed serveert, jongen!’. Dan zou het misschien nog kunnen lukken…

 

Advertisements

Politiek

Sinds onze geboorte hebben we één motto: we moeien ons niet met politiek. Te gevaarlijke materie om iemand voor het hoofd te stoten met een simpele mening of zienswijze. In onze gloriedagen (drie stuks) werden we in Graveyard City nog wel gevraagd door enkele lokale partijen om op te komen maar ons engagement beperkte zich tot (en met) de Nieuwjaarsreceptie en die trein lieten we uiteindelijk dan ook maar mooi passeren. Net als in de tenniswereld staan we liever aan de zijlijn om van daaruit eventueel onze boodschap te sturen. Een beetje ‘laffigheid’ is ons niet vreemd. Vandaar dat we er geen probleem mee hebben om te verklaren dat we vanaf nu steevast tegen John Isner zullen supporteren. We vonden het alleszins maar kleintjes dat de Amerikaanse reus trots poseerde met Sean Hannity na een optreden in diens tv-show op het uiterst conservatie Fox News. Hannity heeft een directe lijn met Donald Trump en is één van zijn grootste ‘influencers’. Say no more. Isner? Wasner voor ons…

Ieder zijn politieke strekking natuurlijk. Over 100 dagen moeten wij hier in België ook alweer naar de stembus. In Spanje kunnen ze zolang niet wachten en hebben ze vervroegde verkiezingen uitgeschreven voor 28 april. En dat is…de finaledag van het tornooi van Barcelona. Geen twaalfde titel voor Rafael Nadal op de ‘Conde de Godo’ in de Catalaanse hoofdstad dit jaar? Dan komt dat waarschijnlijk omdat de Mallorcaan die ochtend is moeten gaan stemmen, betogen of beide.

De laatste tijd stond de tenniswereld zelf bol van het politiek gekonkelfoes, het betere lobbywerk met andere woorden, dat werd georkestreerd door een man die naam maakte in Barcelona: Gerard Piqué. De topverdediger was gisteren in Madrid (nochtans niet de favoriete verblijfplaats van een FC Barcelona-speler) om de loting van de nieuwe Davis Cup, de ‘World Cup of Tennis’, mee in goede banen te leiden. De Belgische kapitein Johan Van Herck deed alvast een sterk (politiek) manoeuvre door twee zitjes van Piqué plaats te nemen tijdens het evenement. Niet zeker dat het iets uithaalde maar dat Colombia (met Australië) bij in de groep kwam was wel een fijn cadeau.

Er wordt momenteel niet op een cent of inspanning gekeken om de perceptie over het nieuwe format een beetje bij te schaven. Ondanks dat de finale pas over negen maanden zal plaatsvinden in de Caja Magica werd de loting toch al aangekondigd als het evenement van het jaar. Al wist Piqué verdomd goed waar de angel zat van zo’n tornooiweek eind november: “In die periode van het jaar zijn al de spelers moe. We bidden dat ze fit zullen zijn“, liet hij gisteren optekenen. In Spanje zijn ze gelukkig nog erg katholiek.

Minder katholiek is dan weer het staart intrekken van enkele potentiële deelnemers. Met alle respect die we hebben voor Steve Darcis en Lucas Pouille – om er maar twee te noemen, er zullen er nog volgen (Zverev?) –  maar zij toonden zich eerder de grootste tegenstanders van de nieuwe Davis Cup terwijl ze nu al gezegd hebben dat ze toch klaar zullen zijn om naar Madrid af te reizen, indien ze geselecteerd worden. Mogelijk dat ze ondertussen de cijfertjes onder ogen hebben gekregen van het prijzengeld (en een tikkeltje prestige toch) dat op hen ligt te wachten in de Magic Box? Hoe moeten de Kimmer Coppejansen dezer wereld zich daarbij voelen als ze in november niet langs de kassa kunnen passeren – bij een comeback van Goffin, Darcis en Bemelmans worden de vijf plaatsjes in het team wel erg duur – terwijl ze twee weken geleden nog de aardappelen uit de Braziliaanse barbecue haalden? Afwachten welke politiek de Belgische federatie in deze gaat voeren. Wij hebben onze campagne om er bij te zijn in Madrid alvast ingezet, soms is het wel echt wel wat simpeler aan de zijkant…

Liefde

Valentijn komt eraan en dan weet mevrouw Graveyard dat ze zich kan verwachten aan de meest romantische geste van onzentwege mogelijk: een blog gewijd aan de liefde. Zo waren wij gisteren in Rotterdam om daar David Goffin te zien verliezen van Gaël Monfils. De Luikenaar mocht van ons deze nederlaag evenwel interpreteren als een kleine overwinning. Het tennis was echt goed – het was een spectaculaire wedstrijd met veel hoogstaande rally’s waarbij Goffin enkel wat geloof, vertrouwen en geluk miste op de belangrijke momenten – en dus kon Goffin na afloop ook met een goed gevoel vooruitkijken. Zijn herwonnen liefde voor de sport kwam er na turbulente tijden waarin hij niet alleen moest terugkomen van een blessure maar ook afscheid moest nemen van zijn coach terwijl zijn vriendin Stéphanie zelf ook door een moeilijke periode ging omdat ze definitief afscheid moest nemen van een naaste. Stéphanie was even in Australië maar moest onverrichterzake terugkeren naar België en was vorige week in Montpellier ook niet van de partij. In Ahoy zat de zwartharige ‘copine’ van Goffin wel weer in de box en mogelijk dat zoiets toch wat meer steun gaf aan onze Belgische nummer een.

Jammer genoeg stond tegenover hem een geïnspireerde Monfils die bovendien op weduwschap tenniste. Sinds de lenige Fransman een relatie heeft met Elina Svitolina lijkt hij terug serieuzer met zijn sport bezig te zijn en komen de resultaten weer wat meer overeen met het aanwezige talent. De Oekraïense blondine zit momenteel in Doha en dus moeten de twee tortelduifjes even via skype hun liefde verklaren. Nog in Qatar is ook Elise Mertens van de partij en zij moest het eigenlijk vandaag tegen Karolina Pliskova opnemen, het tweede reekshoofd op de Qatar Total Open. De halve finaliste van de Australian Open gaf evenwel op het laatste ogenblik verstek met een verkoudheid en zag zo (veelbetekende kuch) plots haar zus Kristyna Pliskova opduiken als lucky loser. De jongste van het zusterpaar verloor al in de tweede kwalificatieronde maar omdat er maar liefst vijf lucky losers mochten opdraven – altijd fijn om een tornooi te organiseren na aan een Fed Cupweekend – en één verliezer van de laatste plaatsingsronde, Liudmila Samsonova, niet thuisgaf kon de jongste Pliskova nog een plek verwerven op de hoofdtabel.

Wij hoorden vanuit Doha trouwens dat het nummer vijf van de wereld niet zozeer doodziek was maar eerder pijn aan haar goesting had. Dat ze door haar ‘acte de présence’ in Qatar toch nog een deel van haar startgeld kon opstrijken en tegelijkertijd de nodige zusterliefde tonen maakte het een win-winsituatie voor de familie Pliskova. Zien wie daar het meeste van profiteert. Ah ja, Mertens zelf werd vorige week op de Fed Cup bijgestaan door Robbe Ceyssens, omdat nieuwe coach David Taylor andere verplichtingen had. Wij zeggen niks maar deze blog ging over de liefde en morgen is het Valentijn en, wel, u snapt het plaatje…

Opslag

Wij delen veel maar vooralsnog niet onze loonbriefjes. Toch denk ik dat Johan Van Herck stilaan opslag verdiend. Tot wat soort prestaties hij, met zijn engagement, dynamisme en kennis, zijn manschappen stuwt begint stilaan toch opzienbarende proporties aan te nemen. Twee finales in het oude format van de Davis Cup en nu een plaats in de finaleweek van de nieuwe Davis Cup. Iedereen blij daardoor! Wij, omdat de kans erin zit dat we eind november wel eens een verplaatsing naar Madrid zouden kunnen maken om die eerste Belgische deelname aan de ‘World Cup of Tennis’ van dichtbij te aanschouwen. Zij, omdat iedereen ondanks de tegenstand en het gezeur er wel wil bij zijn op dat nieuwe tennisfeest. Steve Darcis en Lucas Pouille, twee jongens die uitgesproken tegen het nieuwe format waren en hardop twijfelden of ze wel van de partij wilden zijn in de Caja Magica hebben ondertussen hun staart al ingetrokken. En tenslotte is ook de federatie blij want zij krijgen 300.000 dollar enkel maar om in Madrid mee te doen terwijl ze anders 70.000 à 100.000 euro verlies moesten aanrekenen voor een barragewedstrijd in september. Opslag voor Van Herck dus!

De opslag was lang een heikel punt voor Kimmer Coppejans. De door de liefde naar Limburg uitgeweken West-Vlaming leed lange tijd onder een gebrek aan vertrouwen, dat zich uitte door een slecht functionerende opslag. In zoverre zelfs dat wij op een dag telefoon kregen van Carl Maes, met wie Coppejans af en toe trainde in Bree op de Kim Clijsters Academy, om te vragen of Kimmer, die bij ons in de buurt woont, niet eens mocht langskomen om te praten over zijn service. Wij hadden in onze tijd ook een heel lange periode heel veel last met onze toss, ergo onze service, en misschien hadden wij wel een plannetje om onder die constante druk in je hoofd – hoe moet ik een match winnen als ik niet eens fatsoenlijk kan serveren? – uit te komen. Uiteindelijk is Coppejans nooit in Graveyard City gepasseerd en is zijn probleem, mogelijk samen met zijn gemis aan vertrouwen, verdwenen. Afgelopen weekend serveerde hij in zijn eerste wedstrijd aan 74 procent en in zijn tweede match aan 64 procent (terwijl hij regelmatig over de 200km/h ging!) en dat is meer dan behoorlijk. Opslag voor Coppejans dus!

Zou Thierry Van Cleemput opslag gekregen hebben nu hij ook officieel de coach van Simona Halep is geworden? Wij durven denken van wel. Het is alleszins opvallend dat die twee NIET met elkaar gesproken zouden hebben voor de exit in de derde ronde van de Australian Open van David Goffin maar dat hij de dag nadien wel hielp met de opwarming en in de box van Halep zat voor haar match tegen Serena Williams. Bovendien ging Van Cleemput een proefperiode in die zou lopen langs de tornooien van Doha en Dubai opdat de twee elkaar beter zouden leren kennen. Toch werd gisteren door het Roemeense management bevestigd dat Van Cleemput die tornooien zal aandoen als de officiële coach van Halep en de proefperiode – enkele dagen Boekarest? – dus wel zeer voorspoedig is gelopen. Het gaat blijkbaar allemaal redelijk snel. Wij hopen alvast op geen terugslag voor Van Cleemput.

Als Johan Van Herck ook nog de finale van de Fed Cup haalt…

 

In de aanval!

Soms kunnen uw helden ook een minder dag hebben. Het was gisteren het geval in Paleis 12 waar wij naar Massive Attack gingen ‘kijken’. Het was een massieve aanval op onze zintuigen waarbij we net iets meer onze oren geteisterd hadden willen hebben en net iets minder onze ogen die werkelijk bedolven werden onder een beeldenstorm die mogelijk net aan de kaak wilde stellen dat we te hard geregeerd worden door die nooit aflatende en aandachtafleidende datastroom die jammer genoeg gisteren de, euh, aandacht afleidde van de doorgaans ruim voldoende sfeer hebbende muziek. Kan gebeuren.

Anderhalf jaar geleden zaten we in dezelfde zaal nog naar een andere aanval te kijken. Die van het Belgisch Davis Cupteam op de Australische indringers die vakkundig verjaagd werden opdat ons land voor de tweede keer in drie jaar tijd de finale van de landencompetitie mocht betwisten. Lleyton Hewitt was ook toen al van de partij bij de Aussies en die opende van de week een midscheepse aanval op Gerard Piqué, Barcelona-voetballer en investeerder en hervormer achter het nieuwe Davis Cupformat. “Hij kent niets van tennis“, aldus Hewitt. “Het is net hetzelfde alsof ik iets zou moeten veranderen aan de Champions League. Hij regeert nu over de ITF en ze hebben een voetbalkampioenschap (La Liga) dat de Davis Cup sponsort, dat snap ik totaal niet.”

Wij zijn een voetbalfan – wij gaan zondag naar de Clasico kijken in Luik, hopelijk wordt dat wel een feest voor onze ogen – maar deze combinatie vinden wij op zijn minst toch opmerkelijk te noemen. De Davis Cup wordt zo wel een héél Spaanse organisatie met in zowat elke topfunctie een Spanjaard, de finaleweek in Madrid en nu ook Spaanse sponsors. Zien of dat werkt op de lange termijn. De concurrentie is immers niet mals. Niet toevallig kregen wij vandaag, bij de start van de kwalificatieduels, een mail in de bus om tickets te kopen voor de Rod Laver Cup mét Roger Federer en Rafael Nadal. In een cupsfeertje schuwt men nu eenmaal de aanval niet.

Wij betrappen ons erop dat we ons er constant op moeten wijzen dat een Davis Cupontmoeting tegenwoordig over twee dagen en elke match naar twee winnende sets wordt gespeeld. Is toch aanpassen. Net zoals de Belgische ploeg moet doen in Uberlandia waar ze moeten trachten de hitte, de vochtigheid, de hoogte, de gravelliefhebbende tegenstand en mogelijk een enthousiast thuispubliek zien te overwinnen. Voorwaar geen sinecure zonder David Goffin, Steve Darcis en Ruben Bemelmans. Over Goffin gesproken: uit het Luikse kamp hoorden we dat hij woensdag zijn eerste wedstrijd speelt in Montpellier, hij dat zal doen zonder begeleider (conditietrainer Fabien Bertrand zal wel van de partij zijn) maar dat er ondertussen interessante pistes bewandeld worden waarbij er gemikt wordt op Indian Wells om een nieuwe coach aan te stellen en voor te stellen. Als aanvalsplan kan dat tellen.

Australian Open

De Australian Open staat voor het slotweekend en de finales bij de dames en heren kondigen zich veelbelovend aan. U moet het met ons eens zijn als we zeggen dat dé echte eindstrijd zich echter deze zondag op de Margaret Court Arena zal plaatsvinden. Daar wordt een kampioenschap ‘Fortnite’ georganiseerd waarbij de winnaar zowaar 400.000 Australische dollars mee naar huis mag nemen. Hebben ze Margaret Court eigenlijk al gevraagd wat ze daarvan vindt? Mogelijk dat ze na haar homofobe en andere lichtjes van de pot gerukte uitspraken ook niet verlegen zit om een pronostiek voor dit computerspelletje te geven? Volgens ons achtjarig neefje moeten we alvast ons geld op DrLupo inzetten. Gekker moet het toch niet worden.

Of toch. De mensen van de media die geen zitje in de perstribune kunnen bemachtigen voor de finales – de stoeltjes worden verdeeld a rato van lidmaatschap van het schrijversgild, anciënniteit en aanwezigheid de laatste jaren – kunnen alsnog terecht op de tweede verdieping van het mediacentrum waar ze de eindstrijd in een zetel en met een Virtual Reality-bril kunnen volgen. Alsof u zelf mee op de baan staat! Ziet de toekomst er zo uit? Dat wij over goed vijf jaar kunnen verzaken aan de verplaatsing en in Graveyard-City gewoon een VR-bril opzetten? Wij hebben schrik.

Voor alle duidelijkheid: we zijn terug verhuisd. Van Melbourne naar het iets mondialere thuisoord. Van 30 naar 0 graden en van de HLN-site, die de afgelopen veertien dagen de Graveyard mooi onderdak bood en het daar volgens de cijfers naar behoren deed, opnieuw naar onze vaste stek. Maar goed ook want vandaag was het blijkbaar 43 graden op Melbourne Park. Sinds dit jaar hebben ze de ‘Heat Index’ aangepast en uitgebeeld in een mooie, halve diagram met bijpassende kleuren, en die hing dan ook proper te blinken in het perscentrum. 1. Gemiddelde speelomstandigheden 2. Meer drinken 3. Verkoelende strategieën toepassen(?) 4. Pauze (tien minuten, na de middelste set) 5. Matchen worden stopgezet. Deze voormiddag gaf de ‘Heat Index’ 6.3 aan! Stond niet eens op het diagram! Maar Melbourne was Melbourne en op twintig minuten tijd zakte de temperatuur deze namiddag met veertien graden, waardoor de halve finale tussen Djokovic en Pouille met het dak open kon gespeeld worden. Straffe kost.

Het waren zonder meer drukke en fijne tijden op de Australian Open de voorbije twee weken. Ondanks dat we flink ons best hebben gedaan konden we toch nog niet alles kwijt op onze verschillende mediakanalen. Daarom dat we nu nog eens ons boekje uitgekuist hebben om u de laatste kruimels mee te geven. Hier gaan we.

Petros Tsitsipas, de achttienjarige broer van Stefanos gaat zich toeleggen op het verzamelen van één (1) ATP-punt. Hij wil samen met zijn broer namelijk volgend jaar meedoen aan de ATP Cup in Australië. Griekenland kwalificeert zich voor deze landencompetitie door de hoge ranking van Stefanos, met de kleine kanttekening dat hij de enige profspeler met ATP-punten is uit het Zuid-Europese land.

De dag wat wij aankwamen in Melbourne hebben we er twee uur over gedaan om de douane te passeren. Er stond werkelijk een enorme file. Eén speler en zijn coach passeerden die rij om vooraan voor te kruipen, het was…Roberto Bautista Agut.

Leuke anekdote over Kim Clijsters. Zij was vorig jaar aanwezig als ambassadrice op de Masters in Singapore. Ze wilde wel een balletje slaan en daarom werd reserve Anastasija Sevastova opgetrommeld. Het Letse nummer elf van de wereld is toch een supervaardige speelster maar werd na 20 minuten toch bedankt voor bewezen diensten door Clijsters.  Haar tennis ging niet genoeg vooruit. Prompt werd manager Bob Laes gesommeerd, zijn spel is naar eigen zeggen iets directer.

Alison Van Uytvanck speelt nog altijd met een Snauwaert-racket al bestaat dat merk eigenlijk niet echt meer. De Brabantse probeerde in de winter alle mogelijke alternatieven uit maar had nooit hetzelfde gevoel en besloot dan maar verder te doen met het Belgische (nu in Italiaanse handen) racket.

De middelste zaterdag namen we voor VTM iets op over de Belgen die allemaal uit het tornooi lagen. Twintig (20) keer opnieuw moeten beginnen en dat kwam heus niet alleen door onze ondermaatse zinsconstructies. Nee, meer dan de helft van de mensen die ons op dat moment (19h30) passeerden waren ladderzat en vonden het geweldig plezant om dat voor de camera te komen tonen. Tof!

Ondanks de werkelijk enorme investeringsdrang van de Australiërs – Melbourne Park is elk jaar weer compleet en oogverblindend veranderd – die met astronomische bedragen wordt gefinancierd werd er op één plek toch bespaard. De Happy Hour was voor ons veel minder happy deze editie omdat de biervoorraad dramatisch geslonken was ten opzichte van de voorgaande jaren. Wij hebben een officiële klacht ingediend!

Wij hebben een onwaarschijnlijk verhaal gehoord over het huishouden van een Belgische deelnemer (m/v) down under dat zo onwaarschijnlijk is dat we het zelfs hier niet kunnen schrijven.

Alison Van Uytvanck deed openlijk lobbywerk voor haar vriendin Greet Minnen op de Australian Open. Ali stelde voor dat kapitein Johan Van Herck Minnen zou selecteren voor het Fed Cupduel met Frankrijk. “Hij moet dan zelfs geen extra kamer betalen!” Als er één argument is dat altijd scoort bij de Belgische federatie…

Op een dag liepen we langs de Asics-store van Melbourne waar grote foto’s ophingen van Novak Djokovic – die enkel met de schoenen van het Aziatische kledingmerk speelt! – en Alex De Minaur. Wie kwam daar ineens buitengespurt en liep ons haast omver?  Dominik Hrbaty.

De Belgische junioren die op de Australian Open aanwezig waren pikken veel op van de toppers op de grandslamtornooien. Jammer genoeg niet altijd de goede zaken. Louis Herman heeft bijvoorbeeld hetzelfde knieprobleem als Rafael Nadal en moet om de zoveel tijd ook dezelfde inspuitingen ondergaan als de Spaanse superman.

Opmerkzame sociale media-volgers was het misschien al opgevallen dat Steve Darcis regelmatig aanmoedigen krijgt van Robin Söderling. Geen toeval: de Luikenaar speelt sinds dit jaar met snaren die de voormalige Roland Garros-finalist mee ontwierp,  promoot, verkoopt en zijn naam dragen.

Modetrend 2019: de tennismouw. Zowel David Goffin, Venus Williams als Garbine Muguruza speelden met een ondersteunende mouw om de arm een beetje te ontlasten. Elise Mertens kwam met een recuperatiemouw naar de persconferentie.

De Australian Open 2019 zit er bijna op en was alweer een zeer fijne editie. Op naar 2020 dan maar. Oi OI OI!

 

 

Half vol

We staan op 48 uur van onze 24 uur durende oversteek richting down under. We staan niet te springen om in het vliegtuig te stappen maar we kunnen tegelijkertijd niet wachten om in Melbourne te vertoeven. Ook al heeft voor ons de Australian Open een heel klein beetje van zijn ziel verloren door zo te groeien en een regelrechte mastodont te worden in de tenniswereld – we hebben al enkele foto’s gezien en de site is alweer veranderd – maar het is gewoon een kwestie van het glas halfvol of halfleeg te zien. Door de moderniseringen en aanpassingen worden spelers, toeschouwers en persjongens nog beter in de watten gelegd maar langs de andere kant is de charme ook een beetje verdwenen van de tijd dat er voornamelijk backpackers en toevallige toeristen in de tribunes zaten tussen de Australiërs. Het is vanaf dag één een overvol circus, een mallemolen met voortdurend draaiende attracties.

Als je kijkt wat er op de planning staat van het eerste grandslamtornooi van het jaar dan vraag je je af of er ook nog tijd is om tennis te spelen/kijken. Een dagelijks muziekfestival – wij kijken niet uit naar het optreden van Bastille, wel naar dat van Angus & Julia Stone – een sportfilmfestival, een compleet kinderdorp, een Kids Day, het AO Festival (voor het geval u nog niet genoeg in de festivalsfeer zou zitten, op deze plek draait het blijkbaar rond eten – de grootste gamedag in Australië voor (professionele) Fortnite-spelers en dan heb je natuurlijk ook nog de Grand Slam Oval waar ook wel elke dag iets (optredens, danseressen, eten) te doen is. Een rijk gevulde nevenshow dus daar op Melbourne Park, die Aussies houden niet van half werk.

Maar ons is het natuurlijk om de Happy Hour sport te doen. In onze tijd moest je nog echt een zware gok wagen om de trip te maken, eerst een boekhouder en een waarzegger je slaagkansen laten berekenen, om te zien of je er wel iets aan overhield (als je langs de qualies moest passeren). Tegenwoordig krijgt de verliezer in de eerste ronde van die kwalificaties maar liefst 9351€ in de handen gedrukt en in veel gevallen wordt er ook nog tussengekomen in de vliegtuigonkosten. Hallelujah! Vandaar dat een meisje als Kimberly Zimmerman vorige week de gok waagde en afreisde naar Melbourne omdat de kans groot was dat ze voor het eerst kon deelnemen aan een grandslamtornooi. Zo geschiedde. Het is makkelijker het glas halfvol te zien als je weet dat je er toch zeker een zakcent aan overhoudt.

Spijtig dan wel natuurlijk als je bij de start van het nieuwe jaar al meteen op een landgenoot botst in die plaatsingswedstrijden. Het overkwam Ruben Bemelmans en Kimmer Coppejans die het morgen tegen elkaar opnemen. Als we positief willen denken dan weten we nu al dat er zeker één Belg in de tweede ronde zal geraken en dus ook een stapje dichter bij een plaats op de hoofdtabel. En misschien kan je wel wat geluk van de Japanner Daniel Taro lenen. Zowel in Brisbane als in Sydney was hij lucky loser en telkens in de plaats van een hoog reekshoofd, waardoor hij zelfs een bye in de eerste ronde had. Voorwaar geen slechte start van het jaar.

Op dat soort fortuin mikken wij ook een beetje en daarom hopen wij woensdag op een halfvol óf halfleeg vliegtuig richting Australië. Kwestie van ons optimaal voor te bereiden op het veertien dagen durende tennisfestival.